miércoles, 4 de noviembre de 2015

LO QUE TIEMPO Y DISTANCIA SE LLEVÓ

LO QUE TIEMPO Y DISTANCIA SE LLEVÓ

     Mi gran amor de niña
        mi gran amor de ayer...
             furor de flores en campiña,
              esperaron frondoso renacer.

    Te fuiste, me dejaste
      aún no sé por qué… 2
     no sé si me pensaste,
                     mi amor primero y puro se fue.

         Sumida en el recuerdo
          el tiempo se esfumó…
        crecí y fui superando
                               lo que tiempo y distancia se llevó...

                   Que hermosa es la vida      
            al saberla aprovechar,
                 por Dios muy bendecida
         te supe perdonar…

                                 Admirando la hermosa naturaleza,
                                  confío en la luz de cada amanecer;
                            he vivido la vida con grandeza
                                             y agradezco a mi Dios cada atardecer.     
           
                                                Guardo manojos de ilusiones en mi pecho,
                                         luzco satisfecha sensatez  y entereza,
                                                 metas, esperanzas cada día son mi acecho,
                                                       persisto en mis  sueños, ¡ espero con certeza.!

                                        Te recordaré siempre muy de lejos,
                                           como un lucero desde mi ventana…
                                           con la nostalgia de ver su luz lejana,
                                        pero que ya no tiene más reflejos.

                                               Julio 2003

No hay comentarios:

Publicar un comentario